بررسی و شناسایی منشاء انتقال باقیمانده آفتکش ها به محصول کشمش و راهکار های پیشگیری و کاهش آن در استان قزوین

سلامت غذایی طی دو دهه گذشته توجه همه کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته را افزایش داده است. ظهور استانداردهای جدید و دقیق­تر در بیشتر کشورهای پیشرو در صنعت غذایی نتیجه چندین عامل است، که مهمترین آنها رشد تجارت محصولات کشاورزی با ارزش افزوده بالا؛ پیشرفت در تشخیص مخاطرات زنجیره تامین؛ توجه و آگاهی به سلامت در مصرف کنندگان و ورود مخاطرات سلامت غذایی در هر مرحله از زنجیره غذایی است. فرايند آزادسازی تجارت، انگیزه و مشوق هايي را برای پياده سازي و اجرای استانداردهای جدید و سختگیرانه تر ایجاد کرده است و برخی کشورها با کاهش تعرفه های گمرکی ممکن است به استفاده از استانداردهای سخت گیرانه تر برای جلوگیری از واردات اقدام نمایند. یکی از مهمترین استاندارد های مرتبط با تجارت محصولات غذایی حداکثر میزان مجاز آفتکش ها (MRLs) است. باقیمانده آفتکش ها در محصولات غذایی اجتناب ناپذیر است و برخی از آفتکش ها اگرچه در محصولات ممکن است استفاده نشوند ولی انتقال آن از مزارع مجاور به محصولات با ارزش بالا و دارای اهمیت در سلامت ممکن است در کشور های دیگر شناسایی شوند. با توجه به فرایندی بودن موضوع سلامت محصولات کشاورزی، این مسئله در تمامی حلقه های زنجیره تامین برای رسیدن به سلامت محصولات کشاورزی در مصارف و داخلی و تجارت بسیار حائز اهمیت است. خشک کردن قدیمی ترین روش حفاظت از محصولات غذایی است. در مقایسه با روش های دیگر، خشک کردن نسبتا ساده است. مطالعات نشان داده است خشک شدن کردن محصولات توسط نور خورشید منجر به کاهش 50 درصدی باقیمانده برخی آفتکش ها می شود. خشک کردن انگور منجر به از دست رفتن 64 تا 72 درصد برخی آفتکش ها می شود که به خاطر تبخیر آفت کش طی فرآوری است. ولی در برخی موارد غلظت آفتکش ها در فرایند خشک شدن افزایش می یابد.